“છલ્લોછલ સંસ્કૃત ભાષામાં વહી રહેલી પ્રબંધ સાહિત્યની સરિતામાં આમ ચારણ એકલો જ પોતાની જૂની ગુજરાતી કહો, અપભ્રંશ કહો, પશ્ચિમી રાજસ્થાની કહો કે ડિંગળી કહો, તે ન્યારી અને ચમત્કૃતિભરી કાવ્યરચના વિના સંકોચે કરી રહ્યો દેખાય છે અને તે ગ્રામીણ, ગમાર અથવા અસંસ્કારી હેવાનું કોઈ ચિહ્ન જવાને બદલે જડે તો છે આ રીતે. તેની વાણીનાં પણ સંપૂર્ણ સમોવડી સંસ્કારી વાણી તરીકેના અંગીકારનાં ચિહ્નો. ગદ્યવાહી પ્રબંધોમાં એ ચારણનાં દેશ્ય મૂકતકો પણ અન્ય ગિવણ શ્લોક સુભાષિતોની જોડાડમાં સોનામાં નિલમ-માણેક શાં મઢાયાં છે. તે બતાવે છે કે, પ્રબંધકાળનો ચારણ વિદ્યાના મણિમંડપમાં પૂરેપૂરો પ્રતિષ્ઠિત હતો.''
(ઝવેરચંદ મેઘાણી, ‘ચારણો અને ચારણી સાહિત્ય', પૃ.૨૬)