41 - ૧૯૬૪-૬૫માં / રાવજી પટેલ
હવે શાં કાવ્ય લખું?
માણસનો કાન હવે તો ધૂળ-ધુમાડો-પથ્થર.
થર થર ધરા ધરૂજે...
હથેલીઓમાં શ્વાસ-સીમા જે બચી એટલી સાચી.
સાચું તો ક્યાં છે અંધારું ?
આંખોના ખૂણા છોડીને ભાગ્યું....
આ તો
ગરુડની તોળાઈ રહેલી પાંખ...,
આ તો
છાપાનાં પાનાં પર અધમૂઆં નગર
અક્ષર થઈ વેરાયાં ઝાંખાં-પાંખાં,
ફોડામાં બાળક સંતાતું
એમ સ્ત્રીઓની સામે
પુરૂષનું બળ મ્લાન નજરમાં લપી જતું.
બળ્યો, જળ્યો લય ભીંતો કોચે
આખો દેશ અડાયા પર બેઠો છે !
ત્યારે બોમ્બ પડેલા ગામ સરીખી
સપાટ નિર્જન જીભ (કવિની).
0 comments
Leave comment