38 - એકલી બેઠી હતી / પન્ના નાયક
મારા ઓરડાની વધતી જતી એકલતામાં
મૃત્યુની નિ:શબ્દ નીરવતા પ્રવેશે, એ પહેલાં;
દીવાલોમાં ચોરસ બની બેઠેલા મારા જીવને
વાક્યના પૂર્ણવિરામ જેવો ગોળ કરી લઉં,
પુસ્તકોના ઢગલામાં પડેલા મારા અસ્તવ્યસ્ત દિવસોમાંથી
થોડાક એકઠા કરી લઉં,
એણે જે કપમાં ચા પીધી હતી એ જ કપની કોર જોયા કરું,
ફૂલછોડના આ કૂંડામાં હમણાં જ પાણી રેડ્યું છે એટલે
એમાં આકાશ ઊતરી આવ્યું છે,
તો એને જરા આંગળી અડકાડી લઉં,
કેટલા બધા પત્રો છે આમાંથી કયો વાંચું ?
સ્વદેશ વસતી મારી એંશી વર્ષની માને
આંસુવાળાઓ કાગળ મોકલું
ભલેને પહોંચતાં પહેલાં એ સુકાઈ જાય !
ટેબલ પર પડેલી મારી કવિતાની અધૂરી પંક્તિઓ જોઈ
મૃત્યુના દૂત ! તું પાછો તો નહીં ફરી જાય ને ?
ના, ના, જો આ મારી વહાલી કાળી બિલ્લી –
તાસકમાં નાખેલું બધું જ દૂધ ચપચપ ચાટી જાય છે.
જાણે તાસકમાં કંઈ હતું જ નહીં
એમ જ
હે મૃત્યુનાં દૂત, તું મને અહીંથી લઇ જજે
મારા શેષ અસ્તિત્વનું કોઈ પાતળામાં પાતળું પડ
અહીં નહીં રહેવું જોઈએ
- જાણે હું જન્મી’તી જ ક્યાં ?
0 comments
Leave comment