1.44 - માનવી / વિવેક કાણે ‘સહજ’
છું આમ તો ઉપરથી સ્વસ્થ રહી શકેલો માનવી
હું ભીતરેથી હચમચેલો, ખળભળેલો માનવી
તપી તપીને આગમાં નિખરતો જાઉં ક્યાં સુધી
છું આખરે તો હાડ-માંસનો બનેલો માનવી
ન છીનવી શકે કોઈ, ન ખૂંચવી શકે કશું
હું આભ ઓઢીને જમીન પર સૂતેલો માનવી
જો તું કહે, ઉતરડીને આ નામ ચહેરો ફેંકી દઉં
પછી તો હું’ય આ, કે તે, કે એય’ને પેલો માનવી
બરડ થઈ ગયો ‘સહજ’ તો આટલી નવાઈ શી ?
છે કંઈક વાર પીગળી, ફરી થીજેલો માનવી
0 comments
Leave comment