2.23 - સ્મરણ / સંજુ વાળા
અદ્દલ એકલપટાં
હા-હોંકારો કંઈ ના આપે સ્મરણ ચરતાં ઘેટાં.
ઊમટવું ઊભરાવું થઈને કટક વીંધતું છાતી,
કોરી ખાતી જીવાતને મન શરીર જાણે લાતી.
બૂચકારો તો બને પાલતુ, છંછેડ્યે ઊફરેટાં.
હા-હોંકારો કંઈ ના આપે સ્મરણ ચરતાં ઘેટાં.
અડાબીડમાં અધ્ધર ચાલે પહોંચે ખૂણે-ખાંચે,
વહી વેળના તડકા-છાયા ઝાલી લાવે ચાંચે.
મથો ભૂંસવા એથી બમણા વેગે વધતો ‘ડેટા’,
હા-હોંકારો કંઈ ના આપે સ્મરણ ચરતાં ઘેટાં.
૦૭/૦૨/૨૦૦૫
0 comments
Leave comment